Jenny Wren and her Borrowed Wings vormen een trio uit Norfolk, Engeland, ze zijn al een paar jaar on the road en dit is hun derde album. Ik heb hun muziek “akoestische goodtime muziek genoemd” want het is een amalgaam aan invloeden zoals de blues, old-time jazz, folk, country en soul, eigenlijk alle onderdelen dus van traditionele Roots- muziek. Jenny Wren (winterkoninkje) heet eigenlijk Jenny Trilsbach, ze bespeelt de staande bas maar belangrijker zij is de stem van het gezelschap en daarmee bepaalt ze grotendeels het geluid aangezien haar stem een heel apart karakter heeft, rauw en krachtig maar ook soms innemend fluisterend.

Opvallendste kenmerk is haar stembereik, ietwat nasaal en komend uit het middenrif, een beetje te vergelijken met het stemgeluid van Kris Berry en hier en daar een beetje Eartha Kitt. Een ander bepalend element in het geluid van de groep is de resonator gitaar van Ben Fisher die ook vocaal is te horen, derde deelnemer is Ben Gallon op akoestische gitaar en zang. Alle nummers zijn van de hand van de verschillende groepsleden. Een van de grootste pluimen die men kan uitdelen aan de groep is de drive en het enorme enthousiasme waarmee ze hun repertoire voor het voetlicht brengen. De muziek ademt de sfeer van de jaren ’30 en ’40 zonder archaïsch over te komen. Ze voelen zich net zo thuis in een laidback tempo als in een swingende shuffle, afwisseling te over dus.

Uitschieter op het album is voor mij het nummer “Hard Blues”, een blues die zou kunnen stammen uit de jaren ’30 gezongen door Bessie Smith of Ida Cox echter niet met zoveel volume maar meer in de sfeer van Maria Muldauer, een meeslepend werkje. Ook fijn is het nummer ”Get where it goes”, een langzame slijper die schuurt tegen de blues aan en waarin goed te horen is dat ze ook instrumentaal hun mannetje staan met het fraaie vibrato van de resonatorgitaar als toefje op de taart.

Jan van Leersum